Ιστορικό

1/6/2010 Φεστιβάλ Χώρος Δράσης, ΚΘΒΕ Μονή Λαζαριστών 

21/6/2010 Θέατρο Χώρα

14/2 εώς 15/3/2011 the Art Foundation [taf]

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΟΡΚΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΣΚΗΝΕΣ * ΣΤΟ «ELIART» ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΝΤΡΕΣ

Στο Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Σύμπτωση συγκυριακή; Ή κάτι βαθύτερο; Επιτακτικότερο; Πριν από εννέα χρόνια, όλοι μιλάγαν για τους τέσσερις «Γλάρους» του Τσέχοφ, που ανέβαιναν ταυτόχρονα σε τέσσερις σκηνές. Σήμερα τρεις θίασοι παρουσιάζουν ταυτόχρονα στην Αθήνα το αριστούργημα του Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα».

Σαν «άρρωστα από την έλλειψη άνδρα» γυναικεία σώματα, εμφανίζονται οι ηρωίδες-κόρες της Μπερνάρντα (στο «TAF»)
Ο πρώτος στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας», σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, με «ορθόδοξο» τρόπο και θίασο πρωταγωνιστριών. Ο δεύτερος, στο «Eliart», με κοστουμαρισμένους άνδρες που, «για να δικαιώσουν τις γυναίκες», όπως λέει η σκηνοθέτιδα Εφη Ξανθοπούλου, υποδύονται όλους τους καταπιεσμένους γυναικείους χαρακτήρες, αλλά και την αυταρχική Μπερνάρντα. Και ο τρίτος στο «Taf», που ενώ μας μεταφέρει σε ένα γυναικείο μπουντουάρ, συγχρόνως απαντά στο βασανιστικό ερώτημα της άστεγης για έξι μήνες σκηνοθέτιδάς του Εφης Γούση, «μήπως το σπίτι τελικά είναι εγκλεισμός;»

Γιατί, αλήθεια, συγκίνησε τρεις διαφορετικές ομάδες ένα έργο για τον καταπιεσμένο ερωτισμό που «σιγοβράζει» και τελικά εκρήγνυται, ένα έργο όπου ο άνδρας, αν και απών, είναι διαρκώς παρών, ένα κείμενο για τις καταστροφικές συνέπειες της άτεγκτης επιβολής του ηθικού κανόνα; Η τυραννική Μπερνάρντα, μετά το θάνατο του συζύγου της, επιβάλλει πένθος οκτώ ετών, μαζί με κατ' οίκον εγκλεισμό, στις πέντε θυγατέρες της.

«Το έργο του Λόρκα είναι επίκαιρο, γιατί και σήμερα υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στους νέους και στους γέρους. Μπερνάρντα Αλμπα δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα. Το σπίτι της, πάντως, υπάρχει. Δεν είναι τυχαίο που ο Λόρκα ονόμασε έτσι το έργο του», μας έχει πει ο Λιβαθινός.

Η έννοια της εστίας, με αρνητική χροιά, είναι κυρίαρχη και στην παράσταση «Chez Alba» της Εφης Γούση, της ηθοποιού που υποδύεται και την Αννα Φρανκ στην ομώνυμη παράσταση («Ανεσις»). Εγκαταλείποντας την ασφάλεια του πατρικού της στη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα «έξι μήνες δεν είχα σπίτι», αποκαλύπτει. «Εμενα σε φίλους. Πολύ συχνά όμως δεν είχα στέγη». Την προσωπική περιπέτεια και την ανάγκη της για «ένα σπίτι» θέλησε να επεξεργαστεί και στη σκηνή. Συνειρμικά οδηγήθηκε στο «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν και στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα».

«Ο Λόρκα μού γέννησε πολύ πιο έντονες εικόνες», λέει. Τις μοιράστηκε με την Αλεξάνδρα Κ., που έχει την ευθύνη του τελικού κειμένου της παράστασης. Ναι μεν ακολουθεί την πλοκή του Λόρκα, «οι χαρακτήρες όμως είναι "πειραγμένοι", πιο εξελιγμένοι», εξηγεί η Εφη Γούση. «Είναι πέντε άρρωστα από την έλλειψη του άνδρα γυναικεία σώματα, κλεισμένα στο μπουντουάρ της μαμάς τους». Και η νεαρή ηθοποιός, όπως ο Λιβαθινός, ρίχνει φως στην καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και στον «ευνουχιστή» ηθικό κανόνα, που η επιβολή του ανοίγει «ρήγμα» ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, αλλά και στις γενιές.

Εφτά άνδρες, με επίσημα κοστούμια πένθους, ερμηνεύουν εφτά γυναικείους ρόλους. Θα μπορούσε να είναι ακόμη μια ιστορία σκηνικής παρενδυσίας και πρόκλησης για την πρόκληση. Ή, απλώς, η προσπάθεια αναπαραγωγής της επιτυχημένης συνταγής του Νίκου Καραθάνου στο «Οκτώ Γυναίκες» κατηγορούνται, που «έσκισε» με άνδρες στους γυναικείους χαρακτήρες.

Η Ζωή Ξανθοπούλου αρνείται και τις δύο «εκδοχές». «Δεν θεωρώ καν πρωτότυπη την ιδέα να παίζουν άνδρες τις γυναίκες», ξεκαθαρίζει. «Δεν θα δείτε στο "Σπίτι της Bernarda Alba" αγόρια που μιμούνται γυναίκες. Είχα ανάγκη να βάλω άνδρες να δικαιώσουν το λόγο των καταπιεσμένων γυναικών του Λόρκα», εξηγεί. «Ο άνδρας που απουσιάζει από το έργο, είναι παρών ως φυσική παρουσία για να διασώσει την ανάγκη μας για ελευθερία και έρωτα. Η "Μπερνάρντα" παραμένει επίκαιρη, γιατί και σήμερα συνθλίβουμε τον έρωτα κι επιβάλλουμε ένα καθωπρεσπισμό ενάντια στην ελευθερία και τα αληθινά "θέλω"». *

info: «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» παρουσιάζεται:

**Θέατρο οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, τηλ. 210-8838727).

* TAF (Νορμανού 5, τηλ. 210-3238757). Με τις Θεανώ Βασιλείου, Τσαμπίκα Φεσάκη, Βάσια Πασπάλη, Λίζα Νεοχωρίτη, Βίκυ Καλπάκα, Εφη Γούση.

* Eliart (Κωνσταντινουπόλεως 127, τηλ: 211-8505650). Παίζουν: Μπ. Γαλιατσάτος, Γ. Διαμαντής, Δ. Ζουμπούλης, Λ. Ζαμπετάκης, Π. Ροκίδης, Μαρ. Σαρρής, Απ. Ψαρρός.

πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=259243

ΤΑ ΝΕΑ / Το τέταρτο κουδούνι

Του Γιώργου ∆.Κ. Σαρηγιάννη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Ανταµό, ετών 68, Αλµπάνο, ετών 68: και πάλι µαζί µας! Κοντεύω ν’ αρχίσω να χορεύω πάλι σλόου.

Ολος ο κόσµος, µια σκηνή… ∆εν ξέρωτι ακριβώς συνέβη.

Αλλά «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλµπα» του Λόρκα έχει γίνει φέτος… ανάρπαστο. Και δε νοµίζω πως γιορτάζεται κάποια επέτειος. Το ’36 ολοκληρώθηκε η γραφή του έργου, λίγο πριν απ’ την εκτέλεση του Λόρκα – ναι, συµπληρώνονται, είν’ η αλήθεια, φέτος 75 χρόνια – και το 1945 πρωτοπαρουσιάστηκε – στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής απ’ την αυτοεξόριστη φίλη και πρωταγωνίστριά του, σπουδαία, λένε, ηθοποιό, Μαργκαρίτα Ξίργκου.

Οπότε, µάλλον συµπτωµατικό είναι, πάντως, πλην της «επίσηµης» παρουσίασης του έργου απ’ την «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, έχουµε στην Αθήνα άλλες δυο πειραµατικές παραστάσεις του – από νεανικές οµάδες.

«Chez Alba» είναι ο – έξυπνος – τίτλος της µιας, που αφού παίχτηκε την περσινή σεζόν στον «Χώρο ∆ράσις»» – το Φεστιβάλ Νέων ∆ηµιουργών το οποίο οργάνωσε το ΚΘΒΕ στην Πειραµατική Σκηνή του, στο «Μικρό Θέατρο» της Μονής Λαζαριστών – παρουσιάζεται τώρα στο TAF, στο Μοναστηράκι. Το «εµπνευσµένο» απ’ το δράµα του Λόρκα κείµενο υπογράφει η Αλεξάνδρα Κ(ατσαρού) και τη σκηνοθεσία η νεαρή Εφη Γούση (φωτογραφία πάνω) που κατέβηκε απ’ την Θεσσαλονίκη – απόφοιτη 2008 της δραµατικής σχολής του ΚΘΒΕ – και παίζει µάλιστα φέτος, εκτός απ’ την παράστασή της, και τον επώνυµο ρόλο στο «Ηµερολόγιο της Αννας Φρανκ» στο «Ανεσις».

Ενώ στο φρέσκο - φρέσκο «Eliart», στην Κωνσταντινουπόλεως, η «Μπερνάρντα» ανεβαίνει την ∆ευτέρα σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου µε τον τίτλο της µεν, αλλά αποκλειστικά µε άντρες ηθοποιούς – επτά συνολικά.

Να θυµίσω, πάντως, πως η ιδέα να παρουσιαστεί το – αποκλειστικά γυναικείων ρόλων – έργο µε άντρες ηθοποιούς δεν είναι απολύτως πρωτότυπη. «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλµπα» έχει ανεβεί γύρω στο – µακρινό… – 1980 (δεν τα κατάφερα να εντοπίσω την ακριβή χρονολογία) απ’ τον Ηρακλή ∆ούκα της Θεσσαλονίκης και το ερασιτεχνικό αλλά πολύ δραστήριο τότε Θεατρικό Εργαστήρι Καβάλας µε Μπερνάρντα τον νυν ηθοποιό Κώστα Ζαχαράκη και Πόνθια τον νυν σκηνοθέτη ∆αµιανό Κωνσταντινίδη – µια παράσταση εξαιρετικά τολµηρή, µου λένε, που παίχτηκε στο «Παλλάς» της Καβάλας και στη συνέχεια στην Θεσσαλονίκη, στο «Ανετον».


πηγή:  http://www.tanea.gr/default.asp?artid=4620819&ct=4&pid=2

Έπαθα σεντόνι : chez Alba της Αλεξάνδρας Κ*

του Λάμπρου Αραπάκου

Λίγες λέξεις για το έργο

Εμπνευσμένο απ' το θεατρικό έργο «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του F. G. Lorca. Πέντε γυναίκες έγκλειστες σ' ένα boudoir. Η Μητέρα επιβλέπει, θέτει όρια και κανόνες με αγάπη. Καμία επαφή με το φως, τον αέρα, τον ήχο, τη μυρωδιά, τον έρωτα. Καμία επαφή με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο στοιχείο. 

Το «chez Alba» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ «Χώρος Δράσης» του Κ.Θ.Β.Ε  τον Ιούνιο του 2010. Φέτος παρουσιάζεται η δεύτερη εκδοχή του.

Η ηθοποιός  και σκηνοθέτις της παράστασης Έφη Γούση  εξηγεί:
«Ερχόμενη στην Αθήνα πριν ενάμιση χρόνο και μένοντας αρκετούς μήνες εκτός μόνιμης κατοικίας, η ανάγκη μου για τον δικό μου χώρο-το δικό μου σπίτι, μ’ οδήγησε συνειρμικά στο Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα. Είναι το σπίτι προστασία; Ή μήπως αυτή πολλές φορές μετατρέπεται σε εγκλεισμό; Διαβάζοντας το έργο ξανά, μου γεννήθηκαν κάποιες εικόνες τις οποίες μοιράστηκα με την Αλεξάνδρα Κ* κι εκείνη τις έδωσε ζωή μ’ ένα καινούριο έργο το «chez Alba» εμπνευσμένο απ΄ του Λόρκα. Το έργο πραγματεύεται τον εγκλεισμό πέντε γυναικών από την Μητέρα, η οποία επιβλέπει και θέτει τα όρια και τους κανόνες. Η Μητέρα ξέρει καλύτερα άλλωστε γιατί αυτή είναι η δουλειά της, να ξέρει καλύτερα. Πέντε γυναίκες παλεύουν με την απουσία του Άνδρα. Το δωμάτιο μετατρέπεται σε κλουβί ζώου όταν η χαρά της μίας είναι ο θάνατος της άλλης. Ο χώρος γίνεται ακόμη πιο συγκεκριμένος. Οι πέντε γυναίκες είναι έγκλειστες στο μπουντουάρ της μαμάς. Η διαδικασία ήταν απολαυστική και δημιουργική κι αυτό οφείλεται σ’ όλους τους συντελεστές που βοήθησαν για την πραγματοποίηση της παράστασης. Σ’ αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Θάνο Σαμαρά και την Ήρα Σπαγαδώρου».

Λεπτομέρειες

Κείμενο: Αλεξάνδρα Κ*

Σύλληψη- σκηνοθεσία: Έφη Γούση

ArtDirection: Θάνος Σαμαράς

Σκηνικά: Ήρα Σπαγαδώρου

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Σχεδιασμός Φωτισμού: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Κινησιολογία: Κωνσταντίνος Κατσαμάκης

Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Δημητρακόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Παπαδάτος

Παίζουν: Θεανώ Βασιλείου, Τσαμπίκα Φεσάκη, Βάσια Πασπάλη, Λίζα Νεοχωρίτη, Βίκυ Καλπάκα, Έφη Γούση

Έως 15 Μαρτίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στον πολυχώρο THE ART FOUNDATION, Νορμανού 5, Μοναστηράκι. Τηλ: 2103238757 

πηγή: http://athens.cafebabel.com/el/post/2011/03/02/%CE%88%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B1-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9-3-:-chez-Alba-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B1-%CE%9A

Αthens Voice: Οι Βενιαμίν της σκηνοθεσίας

της Δήμητρας Τριανταφύλλου

18/2/2011

23 και 26. Ωραίες ηλικίες με όρεξη για δράση στο ζενίθ. Και για το τιμόνι της σκηνοθεσίας μιας παράστασης όμως; Οι πιτσιρικάδες μπορούν να είναι ηθοποιοί και μέλη νεανικών ομάδων, η σκηνοθεσία όμως δεν ταυτίζεται συνήθως με την εμπειρία; Όχι, πάντα, ειδικά όταν αποδείξεις για το αντίθετο έχουν δοθεί στη θεατρική σκηνή της Αθήνας με πρωτοπόρους τους Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη (βλέπε κύριοι «Κατσαρίδα»). Αυτές τις ημέρες το επιχειρούν και οι Δημήτρης Καραντζάς(23) και η Έφη Γούση (26). Ο πρώτος σκηνοθετεί«Την Γυναίκα που κάθεται» (από 21/2 στοΘέατρο Άρτι) και η δεύτερη το Chez Alba (παίζεται ήδη στο TAF).

Ποια είναι όμως αυτά τα παιδιά και τι λένε για τις δουλειές τους; Ο Δημήτρης Καραντζάς είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής «Εμπρός» και τελειόφοιτος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέρυσι σκηνοθέτησε τις παραστάσεις «The Νew Εlectric Βallroom» στο Θέατρο Χώρα και τον «Ιβάνοφ» στο ίδιο θέατρο και στο θέατρο Άρτι. Στη νέα του δουλειά με ηθοποιούς τους Άννα Μακράκη και Θύμιο Κούκι η απόλυτη σιωπή επί μία ώρα δίνει την ταυτότητα του έργου. « Η παράσταση είναι αποτέλεσμα των αυτοσχεδιασμών των ηθοποιών και της σωματικής γλώσσας που ανέπτυξαν μεταξύ τους. Μπροστά στα μάτια των θεατών ξετυλίγεται μια σειρά δράσεων ενώ κάποια στιγμή ακούγεται ένα ηχογραφημένο κείμενο του Σολωμού. Δεν πρόκειται για χοροθέατρο, ούτε για παντομίμα. Το έργο δεν προσπαθεί να είναι κάτι» λέει ο ίδιος.
‘Και δεν φοβάσαι την αντίδραση των θεατών;’ τον ρωτάω. «Η εξιστόρηση είναι απλή και κατανοητή. Επίσης μου δημιουργεί τρομερή περιέργεια να δω τη συμπεριφορά του κοινού. Με ενδιαφέρει η άποψή τους για αυτή την γλώσσα αφήγησης. Αποφάσισα να πάρω ένα ρίσκο. Άλλωστε πιστεύω ότι τίποτα σε αυτή την παράσταση δεν είναι ηθελημένα πειραματικό ή εξωθημένο σε κάτι ακατανόητο».
Η Έφη Γούση, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κ. Θ. Β. Ε κατέβηκε πρόσφατα από τον Βορρά με στόχο να βρει ένα πιο ευρύ θεατρικό τοπίο για να αναπνέει. Χωρίς να περάσει πολύς χρόνος βρέθηκε να παίζει φέτος στο «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» στο θέατρο Άνεσις και πριν από λίγες ημέρες να σκηνοθετεί στο TAF το Chez Alba, μια παράσταση με ηρωίδες πέντε γυναίκες έγκλειστες σ’ ένα μπουντουάρ με «αρχηγό» την μητέρα τους να τις επιβλέπει. «Πέρυσι έφυγα από Θεσσαλονίκη για Αθήνα. Φτάνοντας εδώ άρχισα να σκέφτομαι που θα μείνω και από αυτή την ανάγκη μου άρχισε να με απασχολεί η έννοια του σπιτιού γενικώς. Τι σημαίνει δηλαδή το σπίτι; Είναι προστασία ή μήπως εγκλεισμός;» μου αφηγείται η Έφη την ιστορία της. «Κάπως έτσι άρχισα να ψάχνω συναφή θεατρικά κείμενα και κατέληξα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα δίνοντας κάποιες από τις εικόνες που μου γεννήθηκαν μέσα από το έργο στην Αλεξάνδρα Κ. για να γράψει το νέο κείμενο». Και πως βλέπεις το μέλλον σου σε αυτό τον χώρο; «Θέλω να είμαι ηθοποιός, αυτό άλλωστε έχω σπουδάσει. Θα σκηνοθετώ μόνο όταν έχω κάτι πολύ συγκεκριμένο να πω, δεν μπορώ δηλαδή να πάρω τον Άμλετ και να τον σκηνοθετήσω. Είναι τεράστια η ευθύνη να έχεις την ολότητα ενός εγχειρήματος. Όμως δεν με φοβίζει, μου αρέσουν τα ρίσκα».

Info
«Η γυναίκα που κάθεται», Θέατρο Άρτι, Ηπείρου 41, 210 8834002. Από 21/2 
Chez Alba, TAF, Νορμανού 5, Μοναστηράκι, 210 3238757
Παίζουν: Θεανώ Βασιλείου, Τσαμπίκα Φεσάκη, Βάσια Πασπάλη, Λίζα Νεοχωρίτη, Βίκυ Καλπάκα.

πηγή:http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/artvoice/art-voice-%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82

Athens Voice / Eπιλογές

ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ

ΜΙΑ 26ΧΡΟΝΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑ ΣΤΟ TAF 

Ο λόγος για την Έφη Γούση, απόφοιτη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας η οποία κατέβηκε πριν από ένα χρόνο στην Αθήνα με μια βαλίτσα γεμάτη θεατρικές ιδέες. Το “Chez Alba”, που παίζεται εδώ και λίγο καιρό στο TAF, είναι ένα έργο εμπνευσμένο από το «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα. Η Αλεξάνδρα Κ* έγραψε το κείμενο και η Έφη φώναξε ένα μπουκέτο νεαρών κοριτσιών (Θεανώ Βασιλείου, Τσαμπίκα Φεσάκη, Βάσια Πασπάλη, Λίζα Νεοχωρίτη, Βίκυ Καλπάκα) να δημιουργήσουν μαζί της τους χαρακτήρες των πέντε έγκλειστων γυναικών μέσα σε ένα μπουντουάρ. Γύρω από τα κορίτσια, η μητέρα που επιβλέπει, θέτει όρια και κανόνες με «αγάπη». Τόση αγάπη, που τα κορίτσια δεν έχουν καμία επαφή με το φως, τον αέρα, τον ήχο, τη μυρωδιά, τον έρωτα και με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο στοιχείο. Ο θάνατος του πατέρα και η έλλειψη του αρσενικού ορίζουν τις επιθυμίες τους. Συζητιέται ήδη. Έως 15/3, Νορμανού 5, Μοναστηράκι, 210 3238.757

πηγή: http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/335/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-335

diary

Η Μαγδαλένα λέει...


Λατρεμένε μου Πατέρα,είσαι το ίδιο σάπιος όσο κι εγώ.

Το γεγονός του θανάτου σου βέβαια, σου δίνει το προβάδισμα και στη σήψη – συνεχώς με ξεπερνάς.Οι μέρες που θ' ακολουθήσουν θα σας χαρίσουν –ίσως- τη μοναδική εμπειρία να νιώσετε για λίγο γυναίκα: θα μπάζετε από παντού, καλέ μου.

Μου λείπεις.

Ποτέ δική σου,

η κόρη σου

Μαγδαλένα.

Η Ανγκούστιας λέει...

Δεν πρέπει να τα παρατάμε. Πρέπει να αγαπάμε τη ζωή. Πρέπει να αγαπάμε τους άλλους. Πρέπει να χαμογελάμε. «Πολύ καλά, πολύ καλά.» Πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Να είμαστε όμορφες. Να είμαστε ευχάριστες. Να γελάμε με τα όμορφα αστεία. Να είμαστε καλές κόρες. Να είμαστε καλές σύζυγοι. Να είμαστε καλές μητέρες. Να μη μας περνάει απ’ το μυαλό να μην είμαστε κάτι από όλα αυτά.

Να μην είμαστε θλιμμένες. Να μη μας βαρεθούν, να μη μας παρατήσουν, να μη μείνουμε μόνες μας. Δε. Θέλω. Να είμαι. Καλή. Δε. Θέλω. Κανέναν. Άνθρωπο. Συγγνώμη. Αλλά δε θέλω. Ακόμη κι αν ήθελα, δε θα μπορούσα να έχω οπότε λέω «δε θέλω κανέναν» κι έχω τελειώσει. Τέλος. Θέλω μόνο να πεθάνω. Συγγνώμη. Αλλά μόνον αυτό θέλω. Βαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι γυναίκα. Συγγνώμη. Κουράστηκα.

Η Μαρτίριο λέει...

Θα σου πω ένα μυστικό αλλά μην το πεις σε κανέναν. Βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου το ίδιο όνειρο. Κάτι που είναι σαν άνθρωπος και σαν ζώο μαζί. Είναι ψηλό και πιο δυνατό από μένα, με μαύρο τρίχωμα. Με τραβάει απ’ την αυλή και με πάει μακριά σε μια ερημιά και με πετάει στο χώμα και με γλύφει- 

Η Αμέλια λέει...

Ήξερες ότι το σπίτι μας είναι 1.798 σπιρτόκουτα; Χτες ήταν 1.799 αλλά σήμερα είναι 1.798 άρα μίκρυνε ή έκανα λάθος...

Η Αντέλ λέει...

Αύριο όταν ξημερώσει δε θα είμαι εδώ. Θα σκαρφαλώσω στον τοίχο που χωρίζει το μέσα από τον κόσμο και θα πηδήξω έξω, στο σκοτάδι που κρύβει μαύρες τρύπες.

Ψάξε με, ψάξε με μ' ένα όνομα που να μου ταιριάζει. Ζήτα το κορίτσι που αγαπάς ή την αδερφή της γυναίκας σου, το κορίτσι με το μωρό σου στην κοιλιά του.

Η Μπερνάρντα λέει...

Αγαπημένα μου παιδιά η γυναίκα έχει ένα μάτι. Βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια της και αν ανοίξει, αντικρίζει μοναχά το χώμα. Ράψτε το όσο είναι νωρίς.

Με αγάπη η μητέρα σας Μπερνάρντα.